Datum: 08/06/2021
“Rustig rijden. Houd je handen op je fietsstuur. Probeer je armen en benen te ontspannen. Focus op de weg, eigen tempo. Zo gaat het goed. Daar komen nog meer kiezels. Je zal daar nog meer moeten proberen om je armen en benen te ontspannen. Blijf ademen.”
Wanneer kiezel weer overgaat in asfalt, ontspant mijn hoofd, laat ik de focus los. Alsof ik mijn vierjarige dochter op haar fiets doorheen haar angst coachte.
Zij reed niet naast mij, zij zat veilig in de fietskar. Het dringt tot me door dat ik mijn eigen innerlijke kind doorheen haar angst heb gefluisterd. Dat ik mezelf reguleerde.
4 jaar wordt ze vandaag, die dochter in de fietskar. Naast een regenboogtaart en veel te veel ballonnen wens ik haar een innerlijk stemmetje toe dat naast haar staat, haar nabij is op onstabiele paden en in zonnige zomerdagen. Dat luistert naar haar twijfels en angsten, haar aanmoedigt en vertrouwen influistert, haar ten gepaste tijden in de bloemetjes zet.
Tot het zo ver is, wil ik dat stemmetje zijn. Legt ze haar angst in mijn handen, dan zal ik hem koesteren en toefluisteren. Co-reguleren noemen ze dat in de boeken. Samendoen noemen wij dat. Zij in de kar, ik aan het stuur.
En nu gaan we samenzingen. Van Hip Hip Hip Hoera enzo.
